Pierwsze problemy z wyznaczaniem granic nieruchomości gruntowych rozpoczęły się już po wykształceniu się prawa własności do ziemi, wraz z rozpoczęciem oznaczania i utrwalania tych granic na znakami granicznymi.
Procedura ustalania i pomiaru granic nieruchomości gruntowych, związana z wyznaczaniem zasięgu prawa własności zawsze była istotna.

Wznowienie punktów granicznych
Zgodnie z Ustawą „Prawo geodezyjne i kartograficzne” art. 39 ust. 1-4, przesunięte, uszkodzone lub zniszczone znaki graniczne, ustalone uprzednio według stanu prawnego nieruchomości mogą być wznowione bez przeprowadzenie postępowania rozgraniczeniowego. Wznowienie przebiegu granic polega na przywróceniu położenia punktów granicznych zgodnie ze stanem wynikającym z dokumentacji geodezyjnej posiadającej moc dowodową.

Sama czynność wznowienia znaków granicznych to procedura techniczna i nie stanowi procedury postępowania administracyjnego. Generalnie wznowienie znaków granicznych następuje w sytuacji, gdy granice mają charakter prawny i nie ma sporu, co do ich przebiegu.

Granice według stanu prawnego to granice ustalone w trybie np. rozgraniczeniowym, podziałowym, scalenia i wymiany gruntów, wywłaszczeniowym – inaczej ujmując to granica dla której istnieje pełna dokumentacja geodezyjna oraz podstawa prawna ustalenia takiej granicy tzn. wydana prawomocna decyzja administracyjna lub orzeczenie sądowe.

Wyznaczenie punktów granicznych

W przypadku gdy granice według stanu prawnego nigdy nie były ustalane, a granice ujawnione w operacie ewidencji gruntów są zgodne z faktycznym stanem władania oraz istnieją jednoznaczne dane pozwalające na określenie tych granic z geodezyjną dokładnością – wówczas można wykonać wyznaczenie punktów granicznych.